Solo Ramony Nagabczyńskiej przywołuje koncepcję ur-materii Tadeusza Kantora. Ur-materia to byt poprzedzający iluzję, autonomiczna preegzystencja samej przestrzeni teatru. Ur-materia jest kluczem, którym choreografka bada przestrzeń własnego ciała. Choreografka wywraca na lewą stronę dotychczasowe pytanie o opresje, której poddawane jest ciało. Zamiast tego próbuje wskazać na żądania ciała, na jego sprawczość, zdolność do emancypacji i chęć ustanawiania własnego porządku. Odwrócenie pytania o to, czego wymaga się od ciała, na pytanie o to, czego ciało chce, z warstwy znaczeń przenosi je w sferę potrzeb, pragnień i wyobrażeń. Ur-materialna energia multiplikuje się: wypełnia przestrzeń sceny i przestrzeń organizmu. Cielesność jawi się nie jako drzemiąca, wyciszona i podporządkowana siła, ale forma aktywności, która porządkuje całą resztę.