„Za mocno skupiamy się na sobie samych, zapominając, że nie jesteśmy jedynymi zwierzętami na Ziemi” – stwierdzenie Joanny Bednarek stało się punktem wyjścia dla mojej praktyki choreograficznej. Interesuje mnie w jaki sposób naturokulturowy kształt środowiska, jakie znamy, powstaje w wyniku tysięcy interakcji międzygatunkowych. To, co wydaje się jedynie krajobrazem dla ludzkiej aktywności to złożone relacje z innymi organizmami żywymi, w ramach których nasze zapominanie ukrywa wymieranie gatunków.

Wymieranie ordowickie (ok. 438 mln lat temu). Wymieranie dewońskie (ok. 374 mln lat temu). Wymieranie permskie (ok. 250 mln lat temu). Wymieranie triasowe (ok. 201 mln lat temu). Wymieranie kredowe (ok. 66 mln lat temu). Szóste wymieranie: teraz. Jaką formę może przyjąć odpamiętywanie tych zerwanych relacji? Jak wpłynie to na kształt krajobrazu?

„Dokumentacja znanych przypadków wymierania może się wydawać jedynym sposobem udowodnienia, że znajdujemy się w samym środku kryzysu biotycznego; właśnie takich dowodów domagają się sceptycy. W końcu nie może być sprawy o morderstwo, jeśli nie znaleziono zwłok. (…) Sądzę, że „anegdotyczne” świadectwa wymierania na całym świecie, przekazywane nam przez ekologów, to zaledwie wzmianki o katastrofalnym stanie rzeczywistości, a procesy wymierania przebiegają po cichu, w większości przypadków nawet bez naszej wiedzy”

Podczas najbliższej rezydencji wraz z zaproszonymi gościniami: Aleksandrą Borys, Agatą Sniarską, Daną Chmielewską i Justyną Stasiowską zastanowimy się nad tym, w jaki sposób postrzegamy otoczenie i jaką nawiązujemy z nim relację. Wykorzystamy metody choreograficzne pozwalające rozwinąć uważność na otoczenie i umiejętność nawigacji pomiędzy kanałami uwagi. Przyjrzymy się miastu jako wspólnocie międzygatunkowej. Będziemy performować dla i z jego mieszkańcami, zarówno w miejscach ujarzmionych przez człowieka jak i zaanektowanych przez naturę.

* Richard Leakey, Roger Lewin, „Szósta katastrofa. Historia życia a przyszłość ludzkości”, s.281-283

**    J. Bednarek, Życie, które mówi. Nowoczesna wspólnota i zwierzęta, PWN, Warszawa 2017, s. 19.